Bu Yalnızlık Benim



Gün oldu üzülmemek için seçtiğim yalnızlık, günü geldiğinde etrafımdaki insanları üzmemek için gittiğim yol oldu. Bazen tek yol buydu.

Bu yalnızlık benim evet. Kimse kırılmasın diye diye kırılan ben, bir zaman sonra kırmaktan korktuğundan daha çok kırılmaktan korkar oldum ve bir kaçıştır başladı.
İnsanlardan kaçtım, semtlerden kaçtım, şehirlerden kaçtım.
Bir kendimden kaçamadım, birde yalnızlığımdan...

Çoğu zaman dostum olan yalnızlık, bazende pusuda bekleyen katilim oldu.
Her şeyden kaçtım şehirlerden, insanlardan, sevdiklerimden, beni sevmeye niyetli olanlardan, kaçtımda kaçtım. 
Bir kendimden kaçamadım, birde yalnızlığımdan.

Bana çocukluğumdan beri öğretilen buydu, yalnızlığı seçmekten başka yapabileceğim bir şey yoktu. 

  • Annesiz bir çocukluk ve yalnızlık. 
  • Babadan yana ilgisiz bir çocukluk ve yalnızlık. 
  • Kimsesiz bir gençlik ve yalnızlık. 

Hayatı yalnızlıkla geçen bir adam yalnızlıktan sıkılabilir mi ? 
Belki evet fakat o yalnızlık onun için alışkanlık olmuştur artık ve alışkanlıklardan vazgeçmek öyle kolay değildir !

Uzun zamandır yazmayan ben yazmaya çalıştım içimdekileri...

Haziran geldi, gitmeliyim...
Temmuz geliyor, ölmeliyim...
Bu yalnızlık benim ilişmeyin...

1.6.2015 / - KaramsarKorkuluk


Yorum Gönder

1 Yorumlar

  1. Kendisi kalabalıksa insanın, ben de öyle yaptım uzun zamandır.

    YanıtlaSil