Ben azad kuşu olamadım şu hayatta, bir gün birinin avuçlarından özgürlüğe uçmak nasip olmadı tutsaklığıma. Hep sessisce sabredenlerden oldum, kimse duymadı içimin çığlıklarını. Yeri geldi sığmadı içimdekiler içime, büyük bir çığlık olup yankılandı yaşadığım evin duvarlarında yine kimse duymadı.
Bir gün uzun bir yolculuğa çıktım, otobüs koltuğunda derin bir rüyaya daldım. Sonra bir ses duydum. Yaradan azap kuşu olmak ister misin diye sordu otuz üç yıl sonra bana, dedim ki; yüreğimde bunca merhamet varken ben azap kuşu olamam. Hakkını almak haktır dedi yaradan, dedim ki bende bu merhamet varken ben azap saçmamak için kanatlarımı kırarım yinede uçamam, eğer ki bunca yıl sonra payıma azap kuşu olmak düştüyse sen beni de tüm kullarını da azaptan koru, ben kimsenin üzerine ateş saçamam, ben kimsenin üzerine bir taş bile atamam.
Ne istiyorsun öyleyse kulum dedi yaradan, ben dünyadan vazgeçtim, hiç bir şey istemiyorum ve hiç olmak istiyorum yolunda dedim. Bu devirde bu yol en zor yol dedi yaradan, sen yanımdayken hiç bir yol zor değil dedim ellerimi açıp, eğer ki yolumda daha büyük bir sınav varsa, bunca yıl şikayet ettiğim merhameti ve sabrı alma yüreğimden, daha büyük sınavlar için daha fazla merhamet ve sabır ver yüreğime, genç yaşta sahibi olduğum tansiyon denen kalp ağrısını da bırak bana, bırak ki yüreğim ağrıdıkça unutmayayım seni, bırak ki yüreğim ağrıdıkça unutmayayım insan olduğumu dedim ve sustum.
Ben susunca bir dilek dileme mi istedi benden. Dilek dileyemecek kadar utandım yaşadığım bu pis bu kirli dünyadan. Kendim kalmayı seçtim. Ben kendim kaldım fakat etrafımda kimse kalmadı.
Sonra uyandım, öyle bir uyandım ki hala uyuyor muyum yoksa uyanık mıyım anlayamadım...
14.3.2018
0 Yorumlar