Hücreden farksız bir odam vardı ve içinde ben her gece farklı kimliklere bürünen yapayalnız bir adamdım, her gece sağanaklar boşalırdı gözlerimden ta ki göz bebeklerim kızarana kadar, bazen ayna karşısında kendimi tanıyamazdım kan çanağına benzer gözlerimi görünce, üzülürdüm ağlardım hayatın acımasızlığına bu kadar üzüldüğüm için
ve kendimi değmez insanlar uğruna günden güne dahada tükettiğim için kızardım kendime...
KIZARDIM KENDİME
YİNE OLUR OLMADIK BİR ŞEYLER YÜZÜNDEN
KENDİME KIZDIĞIM İÇİN
İNSANLARA KARŞI KİN BESLEYEMEDİĞİM İÇİN
BÜTÜN KİNİMİ KENDİME KUSTUĞUM İÇİN
HATTA BİR ÇOK ZAMANDA
"KIZIYORUM KENDİME YİNE KENDİME KIZDIĞIM İÇİN" DER,
UZAKLAŞIRDIM KENDİMDEN.....
9 Şubat 2010 / - KaramsarKorkuluk
0 Yorumlar