Olmamışım Daha

İlk teşhis majör depresyondu ve ben başladıktan sadece bir kaç hafta sonra antidepresan kullanmayı reddettim. Çok geçmedi intihar düşüncelerine dayanamayıp yine hastanenin yolunu tuttum yine aynı tanı yine aynı sonuç, ilk teşhisten iki yıl sonra Antalya'da yaşadığım zamanlarda sağlam bir intihar denemesinin ardından bipolar tanısı aldım ve ben üç buçuk yıldır bipolar tedavisi görüyorum, bir şeylerin düzelmemesi ve "hiç bir zaman düzelmeyecek sanki ömür boyu sürecekmiş hissi" yüzünden çaresiz bir şekilde ilk defa hastaneye yatış yaptım, şimdide bipolar değilsin diyorlar. Servisteki doktorlara kalırsa yeni gözdemiz Distimi/Distimik bozukluk yani kronik depresyon yada melankolik kişilik diyebilirsiniz, sanki ben melankolik olduğumu bilmiyordum :)

Fakat gerçek olan şey ise doktorum Adem beyin koyduğu tanı: Travma sonrası stres bozukluğu. Bipolar tanısının yanlış olduğunu bana üç buçuk sene yanlış tedavi uygulandığını ve bipolar tanısından kurtulmam için yatış yapmam gerektiğini söyleyende kendisidir. Resmen hayatımı düzene soktu, canım doktorum benim :] 

Hastanede yatarken yapacak çok bir şey yoktu bu yüzden ilk gece şu satırları yazdım;

"Dünya o kadar kirlenmiş ki yıllarca kendimi kendime kapattım, baktım ki yine olmuyor bu seferde hastaneye kapattım... Belki uzun süre boş beyaz duvarlara bakarsam çıktığımda bu kapkara dünyayı birazda olsa gri görebilirim..."

Benim her sene tekrarlayan bu depresyonları yaşamama bir anne ve bir baba sebep, anneden bahsedecek olursam sekiz yıldır köşe bucak çocuğumu benden kaçıran kızımın annesi...

Babadan bahsedecek olursam hayatım boyunca babalığını görmediğim, sadece kimliğimde adını taşımak zorunda kaldığım on dört yaşıma kadar işkence düzeyinde dayaklarını yediğim, kimliğimde mecburen soy ismini taşıdığım kendi biyolojik babam...

Aklıma geldikçe bir şeyler yazmaya çalıştım hastanede, aşağıdaki bir kaç cümleyi kızım için yazdım.

"Sana en çok seni yazmak isterdim fakat ne yüzün kadar güzel bir cümle kurabildim, ne sesin kadar hoş bir kelime nede gözlerin kadar anlamlı bir harf bulabildim... Yazmayı beceremedim sevgili, yaşamayı hiç..."

Nasıl bir umut yerleşmişse yüreğime ben onu hala kaybetmedim, bunuda kısaca şu başlıkta anlattım "Üçler" 

Şimdiyse içimde bir mutluluk var, çünkü bipolar kızıma kavuşmama engel olabilirdi ve bu şimdi ortadan kalktı. Yani ben kızıma bir adım daha yaklaştım ve bir gün kavuşacağız bunu biliyorum...

Ayrıca bu yazıdan sonra kişisel konularda yazarken hastaneden ve hastalıktan bahsetmeyi düşünmüyorum, haberiniz olsun istedim.

7.3.15 / - KaramsarKorkuluk